گل آفتاب گردان جاذبی برای مواد رادیواکتیو
رادیواکتیویته چیست؟
رادیواکتیویته اولین بار در سال 1896 توسط دانشمند فرانسوی، هنری بکرل (Henri Becquerel) در زمانی که بر روی مواد فسفرسنت ( فسفرسنت چیزی است شبیه فلوئورسنت ) تحقیق می‌کرد، کشف شد. اگر این مواد در معرض نور قرار بگیرند، در تاریکی تابش می‌کنند. بکرل گمان می‌کرد که تابش اشعه X تولید شده در لوله های کاغذ به نحوی به فسفرسنت ارتباط دارد. برای یافتن این ارتباط او آزمایشی ترتیب داد.
صفحهی عکاسی را در کاغذ سیاه گذاشت و کنار مواد فسفرسنت مختلف قرار دارد. همه جوابها منفی بود. هیچ یک از مواد مورد آزمایش اثری بر صفحه عکاسی نگذاشتند، این بار بکرل نمک های اورانیوم را آزمایش کرد. نتایج نشان می‌داد که این ترکیبات اثر شدیدی روی صفحهی عکاسی می‌گذارند.
در هر صورت به زودی مشخص شد که سیاه شدن صفحهی عکاسی، هیچ ارتباطی با مواد فسفرسنت ندارد، چون این مواد، در تاریکی صفحه عکاسی را تیره کرده بودند. علاوه بر آن نمک های غیر فسفرسنت اورانیوم و حتی اورانیوم فلزی نیز صفحهی عکاسی را تیره کرده بود. مشخص است که نوع جدیدی از تابش که قابلیت عبور از کاغذ سیاه را هم دارد، باعث تیره شدن صفحه عکاسی شده بود. البته بسیاری بر این عقیده اند که هانری بکرل به طور کاملاً تصادفی موفق به کشف رادیواکتیو شده است.
در ابتدا تصور می‌شد که این تابش جدید نیز مشابه پرتو x است. اما تحقیقات بیشتر توسط پیشگامان علوم هسته ای یعنی بکرل، پیرکوری (Piere Curie) ماری کوری ( Marie Curie ) ، ارنست رادرفورد (Ernest Rutherford) نشان داد که رادیواکتیویته بسیار پیچیده تر از چیزی است که تصور می‌شد. پس از آن با ادامهی تحقیقات دانشمندان در سال 1911 رادفورد وجود هسته را در اتم‌ها اعلام کرد.