لاک ناخن در اصل نوعی لاک یا ورنی است. لاک ناخن از نیترو سلولز، یک پلاستی سایزر (ماده نرم کننده پلاستیکها)، یک حلال و احتمالا نوعی رنگینه ساخته می‌شود. به جای نیتروسلولز، می‌توان مولکول پلیمر دیگری که خواص مشابه با نیتروسلولز داشته باشد، بکار برد. تبخیرحلال، قشر نازکی از نیترو سلولز، پلاستی‌سایزر، رزین و رنگینه بجا می‌گذارد.
نیتروسلولز قشر نازک براقی ایجاد می‌کند و پلاستی‌سایزر از شکنندگی این قشر نازک می‌کاهد و رزین، سبب بهتر چسبیدن آن به ناخن می‌شود و از پوسته پوسته شدن آن جلوگیری می‌کند. افزودن عطر به لاک ناخن، بوی اجزای آن را می‌پوشاند.
مواد سازنده:
نیترو سلولز ۱۵%
استون (حلال) ۴۵%
آمیل استات (حلال) ۳۰%
بوتیل استیارات (پلاستی سایزر) ۵%
صمغ استری (زرین) ۵%
عطر و رنگ به مقدار لازم
امروزه انواع مختلفی از لاک ها با توجه به کاربرد و نوع مصرف تولید می‌شوند. از میان آنها لاک های نیتروسلولزی و آکریلیکی به صورت گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند.
پلیمر های سلولزی:
این پلیمر ها بر پایه سلولز ساخته می‌شوند. سلولز به صورت مصنوعی ساخته نمی‌شود، اما به مقدار زیاد در طبیعت وجود دارد. از حلقه های به هم پیوسته گلوکز تشکیل شده است و به علت جرم مولکولی بالا و پیوند هیدروژنی درون مولکولی در آب و حلالهای طبیعی حل نمی‌شود.با استری یا اتری کردن سه گروه هیدروکسیل حلقه های گلوگز سلولز را می‌توان به پلیمر های قابل حل در حلال های آلی تبدیل کرد.
پلیمر های آکریلیکی:
جزء پلیمر های افزایشی مصنوعی هستند و منومر های آن ها بطور عمده استر اسید های غیراشباع می‌باشد. پلیمر های آکریلات هانسبت به متاکریلات ها نرم و انعطاف‌پذیرند. استر های متاکریلات حاصل از الکل های سنگین‌تر پلیمر های نرم‌تری می‌دهد.
پلی‌متیل متاکریلات در هیدروکربن های زنجیری نامحلول است و در بالاتر از ۱۲۵ درجه سانتیگراد نرم می‌شود. پلی‌بوتیل متاکریلات در هیدروکربن های زنجیری محلول است و در بالاتر از ۳۳ درجه سانتیگراد نرم می‌شود.
پلی‌متیل متاکریلات و نیترو سلولز هر دو شکننده و سخت می‌باشند و برای استفاده در رنگ باید نرم شوند. این عمل بوسیله مخلوط کردن با رزین های انعطاف‌پذیر انجام می‌شود. بهترین نرم کننده برای پلیمر ها حلال هایی هستند که نقاط جوش بالایی دارند.بیشتر نرم کننده هاجزء استر ها می‌باشند. معمولی‌ترین نرم کننده برای نیترو سلولز. دی‌بوتیل فتالات و برای پلی‌متیل متاکریلات. بوتیل‌فنریل فتالات می‌باشد.
لاک شامل:
رزین یا پلیمر سازگار (اگر نیاز باشد)
حلال
رنگدانه (اگر نیاز باشد)
نرم کننده
پلیمر خطی
و افزودنی های دیگر می‌باشد.
رزین های سازگار با نیتروسلولز شامل آلکید های خشک نشدنی رزین های آکریلیک و رزین های طبیعی و مشتقات آن ها مثل صمغ استر می‌باشد و رزین های سازگار با پلی‌متیل متاکریلات شامل پلیمر های نیتروسلولز و پلیمر های آکریلیک و پلیمر های وینیل می‌باشد. این رزین ها میزان جامد یک لاک را در ویسکوزیته کاربردی افزایش می‌دهند. از حلال های نیتروسلولز می‌توان نیترو اتان و اتیلن کربنات و متانول را نام برد و برای PMM می‌توان از نیترو متان و پروپیلن کربنات و … نام برد.
رنگهای استفاده شده ممکن است در داخل لاک حل شود یا سوسپانسیون باشد. برای حصول جلای شفاف پایدار، رنگهای محلول در الکل استفاده می‌شود، مانند کارموسین، نارنجی روغنی و … . روش خوب برای تهیه محلولهای غلیظ از رنگهای گوناگون این است که در داخل جلاهای مناسب تهیه گردد. چون درجه انحلال پذیری متغیر است، ارزش آن را دارد که بدانیم چه حلالی برای هر رنگ بهترین نوع است. اگر تهیه محلولهای غلیظ امکان پذیر باشد، ساده ترین راه این است که پایه بی‌رنگی همراه با آن محلول رنگی غلیظ که مقدار اندکی از آن شدت رنگ مناسب ایجاد می‌کند، تهیه شود. رنگهای قرمز بخاطر نامحلول بودنشان می‌توانند مستقیما به پایه بی‌رنگ افزوده شوند. تقریبا ۳% رنگ کافی است، ولی باید خرد و الک‌شده باشد و با کمی از پایه بی‌رنگ مخلوط شود و بقیه پایه بی‌رنگ بتدریج اضافه گردد.
در استفاده از لاک ها با بکارگیری روش پاشش داغ می‌توان رنگ را با جامدات بیشتر و ویسکوزیته بالاتر برای رنگ آمیزی مورد استفاده قرار داد. در این روش لاک در مسیرش به سوی پیستون پاششی حرارت داده می‌شود و با دمای ۷۰ تا ۹۰درجه سانتیگراد از افشانه بیرون می‌زند.
